ای کرده بعشق تو دل پرورش جانها

آنرا که چو تو سروی در خانه بود دایم

آنرا که گل رویش زردی ز غمت گیرد

زانگشت خیال تو چون نقش پذیرفتم

از رنگ تو و بویت در گل اثری دیدست

بهر من دل خسته ای ترک کمان ابرو

ای زلف تو چون چوگان بیم است که از دستت

گفتم بوفا با تو عهدی بکنم لیکن

از آرزوی رویت بود آنکه ز بهر گل

تو در حرم دلها ساکن شده ای وآنگه