هلال ابروی تو همچو غره شوال

میان دایره روی تو ز نقطه خال

که بر رخ گل سرخست روی لاله آل

ز قوس ابروی تو گوشه یی کمان هلال

بروشنی اگر آیینه باشد آب زلال

شراب عشق تو در صوفیان صاحب حال

مرا که لکنت عجزست در زبان مقال

بنزد چون تو توانگر عزیز همچون مال

وگر چه مروحه گردان ترک اوست شمال

بقطره یی دو که لب خشک مانده ام چو سفال

چو گل شکفت مگو عندلیب را که منال

«جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال »

که هم جمال جهانی و هم جهان جمال