آن دلارامی که آرامی نباشد با منش

آستین از رو چو برگیرد ترا روشن شود

زآن بحبل شعله خود همچو دلو از چاه آب

از گریبانش گلستان می برآید عیب نیست

جامه بر خود می درم چون غنچه زآن دلبر که هست

گر ز من بستد دلی آن دوست باطل جوی نیست

در کمان ابرو آورد و بسوی من فگند

داشت پیش آتش رویش فتیلی از نظر

باد با تو چون شبی گر سوی بستان بگذرد

خسروان او را غلامند این زمان در ملک روم

بر امید وصل او چون سیف فرغانی که دید