ترکیست یارمن که نداند کس از گلش

پسته دهان که در سخن و خنده می شود

پایان زلف جعد پریشان سرش ندید

بی او زندگانی چون سیر گشته ام

چندین هزار ترک تتاری نغوله را

آهوی جان بنده چراگاه خویش یافت

دیوانه ای شود که نیاید بهوش باز

هر صورتی که نقش کند در ضمیر من

او زیور عروس جمال خودست و نیست

اوشاه بیت نظم جهانست زینهار

آنکس که اسب در پی این شهسوار راند

جان بر دو عشوه داد وهمه ساله آن بود

با گلستان چهره او فارغست سیف