از شرابی اینچنین کردن حرامست احتراز

ترک سر کردند و دست از دوست نگرفتند باز

بر زمین گر همچو شمعم سر بیندازی بگاز

چون نیاز از عاشق مهجور و از معشوق ناز

خود کجا جایز بود بی این طهارت آن نماز

بر رخ نطع زمین این آسمان مهره باز

آتش از تاب رخ تو همچو شمع اندر گداز

در شب زلف تو جویم این دل گم گشته باز

ای بسی سلطان شده محمود حسنت را ایاز

وندرین نرد ای فلان تا مهره یی داری بباز

خرسواری تابکی اسبی درین میدان بتاز

پای محکم دار تا چون کوه گردی سرفراز

وی بغمزه چشم تو در گوش عقلم گفته راز

بر کنارم نه چو بربط هم بزن هم می نواز

چون نهان ماند که زیر پر جلاجل داشت باز