ای ترا تعبیه درتنگ شکر مروارید

چون بگویی بفشانی گهر ازحقه لعل

بحرحسنی تو وهرگز صدف لطف نداشت

در دندان بنمای از لب همچون آتش

ای بسا شب که من خشک لب از حسرت تو

ریسمان مژه ام را بدر اشک ای دوست

گوهر مهر خود از هر دل جان دوست مجوی

لایق عشق دلی پاک بود همچو صدف

در سخن جمع کنم در معانی پس ازین

سخن بنده چو آبیست که کرده است آن را

شعرخود نزد تو آوردم وعقلم می گفت

سیف فرغانی گرچه همه عیبست بگوی