عاشقان را که دل مرده زعشقت زنده است

شود از شعله جهانسوز چراغ خورشید

طوطیانی که بیاد تو دهان خوش کردند

خوب رویان همه چون انجم و خورشید تویی

خرد وعشق اگر چه نشود با هم جمع

گر رسد تیر بلایی زکمان حکمت

عاشقانرا که چو من دست بزر می نرسد

عمر عشاق تو مانند نمازست ای دوست

دعوی چاکری تو چو منی را نرسد

این لطایف که در اوصاف تو من می گویم

سیف فرغانی از حرمت نام یارست

وقت آن شد که خضر گوید و مردم دانند

اهل صورت همه از معنی تو بی خبرند