اول نظر که سوی تو جانان نظر کند

آخر بچشم تو زفنا میل درکشد

عشق ار ترا زنقش تو چون سیم کرد پاک

تیغ قضاست تیر غم او واین عجب

با عاشقان نشین که چو خود عاشقت کنند

باری در آبمجلس ما تا بیک قدح

صحبت مکن بغیر که دنیا طلب شوی

همت بلند دار که پرواز در هوا

هم دست او کسی نبود زآنکه دیگری

هرجان نه اهل ذوق ونه هر خاک زر شود

نزهت همیشه باشد ونعمت بود مدام

هرکو نه راه عشق رود در پیش مرو

ازخود سفر نکرده بدو چون رسند سیف