مخلصان دین عشق از کفر و ایمان فارغند

بر سر کوی رضا از وصل و هجران فارغند

آتش آشامان تو زین ایمن و زآن فارغند

زنده از عشق تواند ای دوست وز جان فارغند

این گدایان را که از ملک سلیمان فارغند

گر خضر ساقی بود از آب حیوان فارغند

هم باستغنای فقر از ملک سلطان فارغند

چون خلیل از ملک نمرود این گدایان فارغند

ور بجنتشان بری از باغ رضوان فارغند

زو قدم بیرون زده سر در گریبان فارغند

کشتی نوحست عشق ایشان ز طوفان فارغند

وز دو کون افشانده دست این پای کوبان فارغند

خستگان این نبرد از تیرباران فارغند

زاین جماعت جو که با دردش ز درمان فارغند