گل برخسار نکو سرو ببالای بلند

هرگز استاره بخورشید نباشد مانند

نیست حاجت که کس از مصر بروم آرد قند

ناز مستانه تو بیخ قرارم برکند

شربتی داد خوش و شور تو درما افگند

مرد را از عشق تو خویش ببرد پیوند

زآنکه درویش تو نبود بکسی حاجتمند

نکند بی تو قرار ونکندجز تو پسند

ندهد شهد شفا ونکندزهر گزند

نیست ممکن که از آتش کند اندیشه سپند

چون دلی را سر گیسوی توآرد در بند

چون منی چون شوداز دوست بدشمن خرسند

خوش همی گرید چون ابر تو چون گل میخند