کسی که بار غم عشق آن پسر کشدا

کسی مدام چومن بی مدام مست بود

کسی خورد می وصلش که بی ترش رویی

غلام آن مه سیمین برم که از پی او

اگر مرا می عشقش زپا دراندازد

وگر زپنجه سیمین او بساغر زر

درخت عقل بیک شاخ باده ازکف او

مرا از آن رخ معنی نما محقق شد

بدست خود ید بیضای آفتاب رخت

زخود همی نرهم کاشکی می عشقش

کسی که ساغر ازین خم خورد سزد که مدام

زعاشقانش تأثیر کرد در من عشق

اگر چه باخته ام نرد عشق می ترسم

همه عنای تو از تست سیف فرغانی

بدیگران دل ما می رود بیا ای دوست