نمیرد تا ابد آنکس که او را چون تو جان باشد

تنت در زیر پیراهن گل اندر پرنیان باشد

کجا همسر بود آنکس که مویش تا میان باشد

بترس ای غافل از مستی که تیرش در کمان باشد

گه از پسته شکر بارد که آب از وی روان باشد

فراغت دارم از ماهی که جایش آسمان باشد

زبان اندر دهان نبود دهان اندر زبان باشد

بسروی ماند آن قامت که شاخش گل فشان باشد

وگر گردشکر گردد مگس کی اهل آن باشد

چو سگ بیرون در خسبد چو در بر آستان باشد

طبیعت با مرض لابد بکوشد تا توان باشد

چو بلبل می کند افغان که گل تا کی نهان باشد

ولیکن قصه دردش بماند تا جهان باشد