چشم تو کوجز دل سیاه ندارد

بی رخت ای آفتاب پرتو رویت

با همه ینبوع نور چشمه خورشید

با همه خیل ستاره ماه شب افروز

بی رخ تو کاسب راند برسر خورشید

عاشق تو نزد خلق جای نجوید

گر برود از بر تو راه نداند

بر در مردم رود چو سگ بزنندش

درکه گریزد زتو که در همه عالم

درد تو قوت گرفت وبنده ضعیف است

وصل تو از خود نصیب ما نفرستاد

از بد ونیکی که سیف گفت در اشعار

دل بغم تو سپرد از آنکه نگیرد