ماه از روی تو می خواهد مدد

مجرم بعد ترا شمشیر حد

حرف با تشدید هجران یافت مد

راست چون دست اشل انگشت عد

همچونم در خاک و گرد اندر نمد

جا نمی گیرد چو آب اندر سبد

مرده دل را که هست از تن لحد

می خورد چون جامه چرکین لگد

صبح شوق از شرق جانم می دمد

آفتاب از سایه ما می رمد

زین دل خود رای و عقل بی خرد