دل حظ خویشتن ز رخ یار برگرفت

شیرین من بیامد و تلخی هجر خویش

ملک سکندرست نه آب آنکه جان من

آن درد را که هیچ طبیبی دوا نکرد

بنشین بگوشه یی بفراغت که لطف او

بر در نشسته دید مرا پرده بر فگند

وصلش بلای هجر ز عشاق دفع کرد

هر بیش و کم که هست بیاور که آن نگار

کاریست عشق صعب و اگر جان رود در آن

عشق آمد و ز دل غم جان برد حبذا

دل خود نماند در دو جهان سیف از آنکه یار