وصلست و هجر، آنچه بهست اختیار کن

اول چو چرخ گرد زمین و زمان برآی

گیتی شکارگاه سعادت نهاده اند

عالم پر از گلست ز عکس جمال دوست

ای مفلس دریده گریبان ترا که گفت

خرگه زدی برای اقامت درو ولیک

از آب چشم خاک ره دوست ساز گل

روز وصال در همه ایام سایرست

ای یار ناگزیر که جان چون تو دوست نیست

هرچند عاشقان تو نایند در شمار

جام وصالت از همه عشاق باز ماند

خواهم که در ره تو شوم کشته چون حسین

آن ساعتی که باز رهانی مرا ز من

گر چنگ من بدامن وصلت رسد شبی

بسیار در منازل هجرت دویده ایم