ای که اندر ملک گفتی می نهم قانون عدل

این امیرانی که بیماران حرص اند و طمع

دست چون شمشیرشان هر ساعتی در پای ظلم

زآن همی ترسم که ناگه سقف بر فرش اوفتد

ظالمان سرگشته چون چرخند تا سرگین جور

چون هلال دولت این ظالمان شد بدر تام

دیگران دروی چو مجمر عود احسان سوختند

آب عدل و دست احسان شوید از روی زمین

گرچه عدل و دین نمی دانی ولی می دان که هست

اطلس دولت چو در پوشیدی احسان کن بدور

حاکمی عادل همی باید که دندان برکند

باد لطفش وانشاندی آتش این ظلم را

آمدی جمشید و مهدی تا شدی سرکوفته

تا امام خود نسازی شرع را در کار ملک

گر خوهی تا نظم گیرد کار ملک و دین ز تو

تا مزاج مملکت صحت پذیرد بعد ازین

ظلمت ظلمت گر از پشت زمین برخاستی

حرص زرگر کم بدی در تو عروس ملک را

سیف فرغانی چو پیدا گشت بوم شوم ظلم