الفت گرفته با تو و از خود رمیده اند

بی واسطه کلام تو از تو شنیده اند

بسیار چیز دیده و خود را ندیده اند

مانند آفتاب علم برکشیده اند

در وجد از آن چو غنچه گریبان دریده اند

این قوم بالغ و دگران نارسیده اند

ارکان یکی رباعی وایشان قصیده اند

کآنجا که کس نمی رسد ایشان رسیده اند

چون صبح هر سحر بجهان در دمیده اند

نی آفریدگار و نه نیز آفریده اند

این پابرهنگان گدا سر جریده اند

یک جرعه زآن شراب که ایشان چشیده اند

روشن چو چشم و پاکتر از آب دیده اند

دروی گمان مبر که به جز دوست دیده اند

هریک چو شاه بیت بنیکی فریده اند

پیوسته در رکوع چو ابرو خمیده اند

برخود چو کرم پیله بریشم تنیده اند

خود را بدو فروخته و او را خریده اند

کز گلشن مشاهده گلها چریده اند

بی پای همچو باد بهرجا پریده اند

بی بال همچو آب بهر سو دویده اند

گرچه بچشم همچو زمین آرمیده اند

اینان مگر ز رحمت محض آفریده اند