صاحب دیوان نظمم مشرف ملک سخن

گر بخوانی شعر من از حالت صاحب دلان

در بدی من مرا علم الیقین حاصل شدست

غیرت دین در دلم شمشیر باشد کرده تیز

دانه دل پاک کردم همچو گندم با همه

چون برنج و راحتم راضی از ایزد، فرق نیست

از حقیقت اصل دارد وز طریقت رنگ و بوی

از برای فتنه یأجوج معقولات نفس

با اشاراتی که پیران راست در قانون دین

خود مرا شمشیر حجت قاطعست از بهر آنک

از معارف چون توانگر نفس باشد به بود

ای ز شمع فیض تو مشکات دل روشن، ببخش

دفتری دارم سیاه از کردهای ناپسند

حله رحمت بپوشم گر لباس جان کنی

زر مغشوش عمل دارم، سنجش زآنک نیست

خوش بخسبم در فراش خاک تا صبح نشور

آب رو بردن بنزد خلق دشوارست سخت

مرغ جانم را بترک آرزو دل جمع دار

تا زمان باشد رهی را بر صلاحیت بدار

چون چراغ عمر را فیض تو روغن کم کند

در ریاض قربت تو آستین افشان روم

عشق سلطان کرد بر ملک سخن رانی مرا

خطبه شعر مرا شد پایه منبر بلند

بر در شاهان کزیشان بیدق شطرنج به

اسب همت سرکشید و بهر جو جایز نداشت

خواست نهمت تا نشاید چون دوات ظالمان

شیر دولت پنجه کرد و همچو سگ لایق ندید

خاک کوی فقرلیسم زآن چو سگ بر هر دری