درین جهان که بسی تن پرست را جان مرد

بنزد زنده دلان در دو کون هشیار اوست

اگر چه عشق کشنده است، جان و دل می دار

بشمع عشق ازل زندگی نبود آن را

بتیغ عشق چو کشته نشد یقین می دان

اگرچه شیطان تا حشر زنده خواهد بود

چو دل بمرد تن از قید خدمت آزادست

چو نفس مرد دلت را جهان جان ملکست

طمع ز خلق ببر وز خدا طلب روزی

گدا که خوار بود بهر لقمه بر در خلق

بعشق زنده همی دار جان که طبع فضول

معاویه ز برای یزید همچون سگ

هزار همچو تو مردند پیش تو و از آن

ز خوف آب نخوردندی ار بهایم را

بماند عمری بیچاره سیف فرغانی