بر فرق جهان تو نهد از حب خویش تاج

با نفس خود جدل کن وبا طبع خود لجاج

بیمار را بدم چو مسیحا کنی علاج

سردی دهد طبیب چو گرمی کند مزاج

محتاج نیست شب که سیاهش کنی بزاج

کز عشق بست با دل تو عقد ازدواج

بر دل شعاع عشق چو مصباح در زجاج

شمع دلت که زنده بروغن بود سراج

چون تخت شه نشین نشود هیچ پیل عاج

خواند هویدپوش شتر را کسی دواج

از خاک ره چو قطره شبنم فتد عجاج

محموم را بود عسل اندر دهان اجاج

در یک مکان دوضد نکند باهم امتزاج