ای تن آرامی که خون جان بگردن می بری

تن پرستی ترک کن چون عشق کردی اختیار

با یزید انبازی اندر خون شاهی چون حسین

رنج بردن در طریق عاشقی بیهوده نیست

گر ز عشقت محنت آید صبر کن کز وصل دوست

هم عصایی هم صفورایی بدست آرد کلیم

گر چو خسرو چند روز از دست داذی ملک پارس

نیستی شاکر که خشنودی شیرین حاصلست

همچو رستم سهل گردد راه توران بر دلت

به ز بیداری بود جای دگر سگ را و گر

دوست چون گل جلوه رخسار خود کرده است و تو

گر بقو الان آن حضرت فرستی شعر خود

شعر خود نزدیک او آگه نه ای ای زنده دل

سیف فرغانی ازین کشت ار نچیدی خوشه یی