گر سایهٔ جمال تو افتد بر آفتاب

وآنگه ز روی صدق کند وز سر خشوع

خورشید را به روی تو نسبت کنم به حسن

اما به شرط آنکه نماید چو ماه نو

تا زلف همچو سلسله بر رویت اوفتاد

گردن ز حلقهٔ سر زلف تو چون کشم

از پرتو رخ تو بدیدم دهان تو

بر روی همچو دایره شکل دهان تو

رویت بدان جمال مرا روزگار برد

بر دل ثنای خویش کند عشق باختن

دل از غم تو میل به شادی کجا کند؟

گو تنگ چشم عقل نبیند جمال عشق

این عقل کور را به سوی نور روی تو

اندر دلم نتیجهٔ حسن تو هست عشق

از صانعان رستهٔ بازار حسن تو

از سایهٔ تو خاک چو زر می شود، چه غم

گفتم دمی به لطف مرا در کنارگیر

فریاد زد زمین که تو کی آسمان شدی

هفت آسمان به حسن تو کردند محضری

بر دفتر جمال تو وقت حساب حسن

گر ماه با رخ تو کند دعوی جمال

بهر جوابش این همه رو بوده چون سپر

گر بحر ژرف حسن تو موجی بر آورد

گر آسمان به مایه شود کمتر از زمین

جویای کوی تو ننهد پای بر فلک

ای عود سوز مهر تو دلهای عاشقان