تعمید

کنـارت میتوان زن بود و یک دنیـا جسارت کرد

بــتِ زیبـایِ مغـرورم  ، تـو را باید عبـادت کـرد

تـو را  هـر روز میبینند ، "جهـان و مـاه و آیینه"

واز این تلـخِ پر تکرار ، همه جـانم حسادت کرد

عنان از دست دل میرفت ،چنان زیبـا تو‌خندیدی

دلم بی تاب تـو میشد و چشمانت وساطتت کرد

برای وصفِ آغوشت ، بهشت رویایِ کوتاهیست

از این تشبیهِ بی پرده ،بهشت حس رضایت کرد

ساناز زبرشاهی

آغوش

عـالیجنابِ ناشنـاسِ عـرشِ غـزلم

آغــوش بگیر تمامِ مــرا

آغــوش اگر ،آغــوش تو باشد.

صیاد

بعـد از تو فرقی میکند ، امـروز با فـردا؟

آدم  گـریزی  نیست از این بــرزخِ دنیــا

حـوا گریزی نیست ،اینجا همه محکومند

شیطان بهـانه بود، اینجا همه مغضوبند

من از بهشت و محشر و وحشت گریزانم

چون هر ستـون از ارگ بم،از پایه ویرانم

بی بال در ، بازِ قفس  راه رهـایی نیست

در آرزو مردن، خدایِ من ،خدایی نیست

بهشت

به بهشتـت باز نخــواهم گشت!

خاطره یِ مشترک

واژه ها در جانـم بیقــرارند

به در و دیــوار می زنند!

قلـم به دست بجانِ کاغذها می اُفتم..

خـودم را از یاد بـُـرده ام

وتــو را به یاد دارم هنـوز.!

رویایِ حل شده در قرن هایِ دیروز..

ای رازِ سَـر به مُـهرِ قــرن هایِ دور...

سقوط

در پیشِ  چشم هایم ، آن مَردِ  بی بدل  مُرد

و شعر و شور و عشق را از جانِ بی بدن بُرد

وقتِ سقـوط دیدم  ، پـرواز  را بلـد نیست

وقت سقوط دیدم ، تردید ِمن غلط نیست

بر جانِ سبـزِ این باغ  ، او موسـِمِ  تبـر بود

از تاسیـان  ،  تقدیر ،  انگـار  با خبــر بـود

انگـار با خبــر بود ، با او سقــوط می کرد

جانـم کنارِ جانش ،  از مرگ عبـور می کرد

اردی بهشت

بویِ تبِ بهار میدهد تنت..

من در جانِ تو متولد شدم .!

مرا به سرآغازِ رستن هایِ ابدی ببر

مرا حبس کن در بهارِ آغوشت

که من حسادت میکنم حتی به عطری که باد ازتو میبرد.

عنکبوت

شبـی سعـدی ، شبـی حـافظ ، شبـی عاشقِ خیامی

شبـی فــارغ ، شبی عـاشق ،  شبی بیچـاره هیـامی

میـانِ بستــر خــوابت ، شبـی ماهـو ، شبـی پروین

گَهی سلطـان شودمریم ، شبی شیدا ، شبی شیرین

گَهی گـریان ،گَهی خنـدان ،گهی افسوس بی پایان

گَهی خوشحال از دردی ، گهی حیران و سرگردان

دوباره تارِ تو؟!صدطعمه یِ دلچسبِ دیگر دارد این بازی

بمسلخ میبری تو عشق را ، اعجوبه مردِ لشکرِ نازی

دوبار نام تو؟! ازلحظه هایِ چندشِ آن عشـق بیـزارم

به پایان آمد آن دفتر خداروشکر،کنارت نقطه میزارم

تن پوش

مـرا زنجیــر کن در بازوانت ، درمیانِ امـنِ آغـوشت

مــرا تَن کُن بِجانت ،یـارِ شیرین ،جـایِ تـَن پوشت

میانِ چشمهایت میشود،منظومه ای ازشعرها را دید

درونِ چشمهایت عشق میرقصد،فدایِ چشمِ مدهوشت

بزن هرچه بغیراز«ما»،در این ویرانه«من» پیداست ، ویران کن

مرا دیوانه کن ، دیوانگی ها میکنم، من دوش بَر دوشت

بزن  خُم خانه را بِشکن ، من این دیوانه را ، دریاب

بنوش از جام لب هایم، همین یک جرعه را ،نوشَت

دگر از من نشـانی نیست، پس از آن خواب طولانی

در آن مخمـلِ  بی پایـان ، میانِ عشـق  و آغـوشت

فلسفه هایِ دست خورده

انگیزه فلسفه هایِ دست خورده روشن شد!

ما ماندیم و افکارِ نخ نمایِ فرسوده!

پشت نقابِ به ظاهر مدرنیته

پشتِ ظاهر آراسته و اندیشه های گندیده!

در نمایشِ حقارت و بردگی و هرزگی

پشتِ افکتهای راضی کننده

شیطان

قلب ویرانـم دوباره ، مسـخِ شیطان می شود

عشق درخشم و هیاهو ،خلعِ پیمان می شود

داد و فریـاد و فغــان ، از  خوابِ آرامِ دلــم

آه این دریـا دوبـاره ،  غرقِ طوفان می شود

"ماندنت "، آتش بجانِ این  جهـانم می  زند

"رفتنت" ،اندوه بی حد، بـاز ،حرمان می شود

می روی ، من پشتِ سر،هربار می گویم بمان

این غــرورِ لعنتـی ، باخـاک یکسان می شود

تناسخ

چون خوابهایم ، تلخ و شیرین دوستت دارم

ای مرگِ دلخواه  ، زهرِ شیرین دوستت دارم

در جـامِ من زهـر و به کامـم  رنگ افیـونی

ای اشتبـاهِ  تلــخِ دیریـن  ،  دوستت دارم

جا مانـده در جانت صدایم ، خوبِ معمولی

من  در سکوت و بی صـدایی دوستت دارم

بعد از تـو گُم کردم ، خـدایِ این جهانـم را

در کفــر مطلق ، بی خـدایی دوستت دارم

sanazzebarshahi

شعرها (15)

محتواها (0)