کهنه قمار

من با تو عجین هستم ،چون روح به یک‌پیکر

چون ماه به منظومه  ،چـون کوه به یک بستر

من با تـو‌ رها هستم،چون جان به جهانی دور

این بـار سـرابی نیست  ، در دغدغه هایِ کـور

این بار میان ما در  ، ناگفته یِ پنهان نیست

این بـار دراین آغاز ،نه ،نقطه یِ پایان نیست

این بار میان ما ، این فاصلـه یک غـم نیست

درقصه یِ مااین عشق یک قصه یِ مبهم نیست

ساناز زبرشاهی

قرنِ انقراضِ انسان

گویی شمعی درمیانه یِ  یک تاریکیِ مطلق روشن است

انبوه سایه هایِ بلند را

بر دیوار هایِ آسمان میتوان دید...

بر هیچ و پوچ هستی میخورد!!

اینجا همه چیز درهم است.

ققنوس

تورا دیدیم شبیه خوابها بودی، شبیه مردی از افسانه هایِ دور

شبیه عهدی از خلقت ، شبیه ماندنی تا بسترِ  بیراهه هایِ گور

میانِ شعله ات رقصیدمو ققنوس من ازخاکِ تو برخاست

و از آتــش دمیــد صـد پیلـه از پروانـه هایِ کـور

تو را زیبا بتـم ، هی رج به رج از مَـه تراشیــدند؟

که بــر پایت فتـاده جمعــی  از دیوانـه هایِ نور

صدایت مستو ،چشمانت ، و  لبهای غزل خـوانت

شرابِ نـاب شـراز است  در میخــانه هایِ شــور

منو تـو ، جاده ای تا به ابد ،هی دوش بر دوشت

تـو ای شَـه زاده ی جاویــد در افسـانه های دور

خیابان

پراز ناقوس های مرگ ،من آن کابوسِ بیدارم

به دنبالِ تو میگردم ، تویِ جا مانده در خوابم

به دنبال چه میگردی ،که من در عمقِ جانِ تو

همان  اندوهِ بی علت  ،همان افسوسِ پنهانم

میانِ چشــم هایِ او ، مــرا هر لحظه میبینی

که من در مغــز و جان ، تو برایِ عشـق پایانم

میانِ جانِ من ماندی ، میان جانِ تو ماندم

برای ردِ پــایِ تـــو ، من عمری آن خیابانم

ماه

ازتوچِه پنهان که منم دیوانه یِ آغوشِ رویایت

و منم شیـداترین  دیـوانه ات، مجنـونِ دنیایت

تو مرا  به سـرزمینی دور در افسـانه هـا بردی

به آن  افسـانه هایِ خفتـه در چشمانِ دریایت

نگاهم کن میان چشمهایم ماه را اینگونه میبینی

ببخش تشبیـه ها  را ،نیست حتی ماه، همتایت

تمامِ واژه هایِ این جهــان را زیر و رو کردم

مبــرایی تـو از واژه و افلاکـی ست  معنــایت

بیــا برسرزمینــم بی محــابا حکمـــرانی کن

تو ای شیـداترین وامق ، منم  عذرای زیبایت

دوستت دارم

ای در تبو تابِ دلـم  پنهــان ، دوستت دارم

ای مُنتَهـایِ  آرزو در جـــان ، دوستت دارم

چون یوسفــم وقتی خــدایِ قصــه ام باشی

من درمیـانِ چــاه و زنــدان ، دوستت دارم

ای در تپــش هایِ غـــرورِ واژه ها پنهــان

چون مـاه در شبهایِ تهـران ، دوستت دارم

هی در وجـودم در پیِ کشفِ تو می گردند

ای باشکـوهِ مانده در جـان ، دوستت دارم

اسرافیل

تو چـون مــاه یی نمیبینـی ،فراز پرشکوهت را

چو در جــانِ منی هرگــز ،نمیبنی شروعـت را

توخود یک انقلاب در خلقتِ  پروردگار  هستی

وچون معشوقِ جـانانی ، نمیبینی عروجــت را

خدایی لایـــزالی تــو ،  بر این اقـوام بـد باور

ببین با چشم من گاهی ،این خیلِ شکوهت را

چنان دیوانه داری تو ، به هر کوی و خراباتی

که اسرافیل با صورش ، محیا  کرد  عبورت را

پیله

ممنـوعه ای ، چـون سیب هایِ مـادرم  حـــوا

هرکَس به دام تو نشست همرنگ شیطان شد

عمـری از دلــدادگی هایــم زمیـن خــوردم

آری ببینن در جانِ من اینگونه عصیــان شد

آری ببیــن اینگـــونه از احسـاس میتـرسم

حتی عبــور از تــو برایــم سخت آسان شد

باور کن حتی قصــه هایِ این جهـان کذبند

حتی بهشت از خلقتِ یک عشق ویـران شد

سِحر

تو حتی با نگاهت هم ، برایم شعر میخوانی

تورَج رَج پر زِ جادویی ، شبیه سِحـر میمانی

درون چشمهایت ، قصه هایِ نیل خوابیده

پُر از رویـا و رازی تـو ، شبیـه مصـر میمانی

صدایم کردیو  با تو ، مدارِ قصه ام چرخید

بهارِجسمو جانِ من ،مگر تو سحر میدانی؟

به تو‌گفتم که دوس... توگفتی تا نفس دارم

خدایِ بی زوالِ من ، مگر تو فکر میخوانی؟!

شبیه کهکشانی دور  و یا آغوش اقیانوس

برایـم بکــــر بودی و  برایـم بکـــر میمانی

تعمید

کنـارت میتوان زن بود و یک دنیـا جسارت کرد

بــتِ زیبـایِ مغـرورم  ، تـو را باید عبـادت کـرد

تـو را  هـر روز میبینند ، "جهـان و مـاه و آیینه"

واز این تلـخِ پر تکرار ، همه جـانم حسادت کرد

عنان از دست دل میرفت ،چنان زیبـا تو‌خندیدی

دلم بی تاب تـو میشد و چشمانت وساطتت کرد

برای وصفِ آغوشت ، بهشت رویایِ کوتاهیست

از این تشبیهِ بی پرده ،بهشت حس رضایت کرد

آغوش

عـالیجنابِ ناشنـاسِ عـرشِ غـزلم

آغــوش بگیر تمامِ مــرا

آغــوش اگر ،آغــوش تو باشد.

صیاد

بعـد از تو فرقی میکند ، امـروز با فـردا؟

آدم  گـریزی  نیست از این بــرزخِ دنیــا

حـوا گریزی نیست ،اینجا همه محکومند

شیطان بهـانه بود، اینجا همه مغضوبند

من از بهشت و محشر و وحشت گریزانم

چون هر ستـون از ارگ بم،از پایه ویرانم

بی بال در ، بازِ قفس  راه رهـایی نیست

در آرزو مردن، خدایِ من ،خدایی نیست

sanazzebarshahi

شعرها (24)

محتواها (0)