57
غزل شمارهٔ ۳۸۴
عقل و جانم برد شوخی آفتی عیاره ای
باد دستی خاکیی بی آبی آتشپاره ای
زین یکی شنگی بلایی فتنه ای شکر لبی
پای بازی سر زنی دردی کشی خونخواره ای
گه در ایمان از رخ ایمان فزایش حجتی
گاه بر کفر از دو زلف کافرش پتیاره ای
کی بدین کفر و بدین ایمان من تن در دهد
هر کرا باشد چنان زلف و چنان رخساره ای
هر زمان در زلف جان آویز او گر بنگری
خون خلقی تازه یابی در خم هر تاره ای
هر زمان بینی ز شور زلف او برخاسته
در میان عاشقان آوازهٔ آواره ای
نقش خود را چینیان از جان همی خدمت کنند
نقش حق را آخر ای مستان کم از نظاره ای