عقل کل در نقش روی دلبرم حیران بماند

جان ز جان کردست شست آن گه ز خاک پای او

صبح پیش روی او خندید و بر خورشید چرخ

نقش بند عقل و جان را پیش نقش روی او

عشق چون دولت به پیش روی او بی غم نشست

کفر و ایمان از نشان زلف و رخسار ویست

عقل با آن سراندازی به میدان رخش

از برای رغم من گویی ازین میدان حسن

آتش جانان گریبان گیر جان آمد از آنک

گفتمی کن رنگ با مرجان چه ماند با لبش

نیست صبرم از میانش تا چو ذات خود مگر

زخم خوار خویش را بی زخم خود مگذار از آنک

عاقبت از دشنهٔ مژگانش روی اندر کشید

بهتر آن تا خاکپایش را به دست آرد مگر

عقل و جان در خدمت آن بارگه رفتند لیک

هر چه خواهی گو همی فرمای کاندر ذات ما

گر قماری کرد جان با او بجانی هم ز جان

گوهر جان و جهان ذات سنایی را ازوست

تا نگیرد مرغ مر مرغ سنایی را ز بیم

تا جمال قهر و لطفش سایه بر عالم فکند

زلف شیطانیش گر دل برد گو بر باک نیست

خسرو خسرو نسب بهرامشه سلطان شرق

ملک علت ناکرا خوش خوش ازین عیسی پاک

تا شدش معلوم حکم آیت احسان و عدل

بر فلک بینی که کیوان رتبتی دارد ولیک

به گراید رایت رایش بسوی عاطفت

چون گشاید دست و دل در عدل و در احسان به خلق