ز کوی تن برون آید به شهر دل وطن گیرد

نه جرم بوالحکم خواهد نه جای بوالحسن گیرد

اگر معروفیی باشد که هم از خویشتن گیرد

بباید سوخت چون شمعش که صحبت با لگن گیرد

نه زان و جهست این لقمه که هر کس در دهن گیرد

مصاف هستی و مستی همه بر هم زدن گیرد

همه او گردد از معنی چو ترک ما و من گیرد

سپاه فقر بی ترتیب پس آمد شدن گیرد

اگر بر خار برخواند همه عالم سمن گیرد

بدخشان بد به دست آید اگر نعمان یمن گیرد

که هر ساعت غم دنیا به گردم انجمن گیرد

قیامت زهر باید خورد گر دستم سخن گیرد

حسینی باید از معنی که تا جای حسن گیرد

چو بگشایم ز فضل او جهانی نسترن گیرد