شام عاشورا چو آن موج بلا

آل بوسفیان «کذاب اشر»

عتترت طه به صد شوق و شعف

کفر و ایمان گشت یک جا روبرو

اندر آن اشم چون روز رستخیز

وه چه زن غم داده بنیادش به باد

غصه اش افزون و صبرش کم شده

خود یکی اشکش ز بی تابی هزار

اندر آن شب همچو بخت خود ز آه

شعله افشانی به شمع آموخته

تیر آهش در کمان قد بره

تر نموده ز آب چشمان خاک را

خاره و خاری که در آن بادیه

جمگلی را آن زن ژولیده مو

کرد از وی حق شناسی این سئوال

اندر این شب آه و افغانت ز چیست؟

گفت: من خاتون اقلیم غمم

نام من زهراستاندر خافقین

چون که فردا اوفتد از صدر زین

ترسم اندر خاک چون شد مسکنش

می کنم در این دیار هولناک

زین حکایت بازشدن خون در دلم

بد ز روز آن شب محنت اثر

کز سر زین زینت عرش اله

روسیاهی پیرهن برد از تنش

خواهرش زینب دوان با اشک و آه

کرد چندی اندر آن هول هراس

چون ز شمر سنگدل شد ناامید

چون کسی بر بی کسی آرد پناه

گفت ای شیطان پرست بی ادب

کرده ای جا ظالم بزیر چتر زر

می کنند از تن سر او را جدا

نیست یارای نوشتن خامه را