شکر ز گفته (صامت) ز بس فراوان است

ولی هزار شکر جای نان نمی گیرد

زانرو ببر هر که بخواهم بروم

از اول صبح کون تا شام معاد

بهتر ز علی و یازده اولادش

اولاد علی که اصل ایمان شد ه اند

مجموع چو آفتاب و ماه و انجم

هر کس به علی روی تولی نکند

بالله به جز علی و اولاد علی

قاسم ز عمو چو اذن میدان طلبید

تو در بدن عموی خود چون جانی

کس نیست که از زمانه خرسند شود

آدم که به غم دچار شد دانستم

با سعی و عمل کس از اجل نگریزد

هر روز به مردمان اجل کرده کمین

هر دل غم عشق را نگهدار بود

منصور صفت هر که زبانش سست است

تا میل دل از مهر جهان کم نشود

او در پی ناکامی و ما طالب کام

هر کس به جهان رسید کشتی بنهاد

چون وعده او بسر رسید از عالم

هر که اندر پی غمخواری مردم نشود

حج اکبر طلبی رو غم درویشان خور

دنیا به کسی خط امانی نسپرد

آن سنگ که نام نامی وی اجلست

هر کس که در این دار فنا منزل کرد

تا رفته که کنج راحتی بنشیند

آن قوم کز الفت جهان خرسندند

آنان که بر آدمی سر افراز شدند

تا لعل نبخشی به تو گوهر ندهند

بنا صفت ار بکار خشتی ننهی

صد شکر که دفترم به پایان آمد

جن و بشر و ملک و ملک می گویند

افسوس که اولاد علی زار شدند

در کوفه و شام عترت پیغمبر

چون تیر که از کمان هوادار شود

ز ابنای زمانه آنچنان رنجیدم

ده ناخن من تمام بر ریشه فتاد

در سایه رحمت تو تا جا دارم

من عاصی ام و تو ملجا هر عاصی

ای راه نمای خلق گم شد راهم

جرمم ز کرم ببخش زانروی که من

هر چند ز غم چهره کاهی دارم

با این همه معصیت خدا می داند

من نامده ام که جان ز میدان ببرم

جان گر بدهم برای آبی سهل است

هر چند ز معصیت گران شد بارم

چون خوار خورد به پای گل آب چه باک

نه غزه به طاعت و نه ننگ و نامم

اسباب امیدواری من این است

نه کار بدین و نه به ایمان دارم

دامان محبت علی را اما

یا رب خجل از نعمت و احساس توام

هر گله که باشد به سگی محتاجست

یا رب اگر از اهل گناهم چکنم

حاشا نتوان نمود خود می دانم

گر لقمه نان شود به یکصد تومان

بنده به سراغ بندگی باید رفت

هر چند تلاش کردم اندر ثقلین

دیدم که بود تمام درها مسدود

هرچند که بر غمم سبب گشت حسین

صد شکر که اندر سفر کرب و بلا

شاهنشه کربلا حسین است حسین

فریادرس تمام خلق عرصات

جانا به من ارجو کنی افزون کن

شکرانه اینکه چون منی در دامت

یا رب سگ نفس را مسلمانش کن

بسته است کمر که در جهنم بروم

ای آنکه بود لطف و کرم عادت تو

از جمله کار و بار خود نومیدم

از کتم عدم چه آشکارم کردی

خواهی گرم از گنه بسوزی به چه رو

خواهی به تمام سروران سر باشی

باید ز صفا و صدق و اخلاص و ادب

هر کس زده دست خود به دامان کسی

من هم به حسین بن علی دارم چشم

یا رب به من و روی سیاهم نظری

گر عفو تو شامل گنه کاران است

ایهشت بهتش رحمتت را سببی

«یا من سبقت رحتمک من غضبک»