110
شمارهٔ ۵۰
تنک بر جان در گلو راه نفس کی می شود
ای خدا این مرغ بیرون از قفس کی می شود
هر که چون عنقار جوی بی نشانی آب خورد
همنشین و همدم اهل هوس کی می شود
آفتاب آسا کسی کاندر سپهرش منزلست
الفت او گرم با هر خار و خس کی می شود
مانده دل در آرزوی حرف تلخی از لبت
زان شکر شیرین دهان این مگس کی می شود
خسته اندر بیابان مانده دور از قافله
اضطرابش کم ز گلبانگان جرس کی می شود
عمر در نظاره پنهان به زلفت شد تمام
دزد در شب ایمن از خوف عسس کی می شود
گفتنی از شمشیر نازت روزی اندر خو نکشم
صبر و طاقت شد تمام اینکار پس کی می شود
از حریمت مانده ایم ای کعبه اقبال دور
بر طواف خاک کویت دسترس کی می شود
تا سوار توسن طبعی برو (صامت) براه
داد مقصود دلی با این فرس کی می شود