شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
شمارهٔ ۱۰ - در مدح شاه اولیاء(ع)
صامت بروجردی
صامت بروجردی( قصاید )
103

شمارهٔ ۱۰ - در مدح شاه اولیاء(ع)

روز ایجاد که حق خلقت دنیا می کرد
در پس پرده علی بود تماشا می کرد
بلکه از آینه کنت نبیا چو نبی
سیر در آب گل آدم و حوامی کرد
بود سر منزل آدم بشبستان عدم
که دو تا قدرسا در بر یکتا می کرد
گهر پاک وی اندر صدف علم اله
مشق آموختن حکمت اشیا می کرد
به خیابان چنان سیر احبا می داد
بحر کیفر بسقر منزل اعدا می کرد
یاد می داد ره و رسم عیادت به ملک
چون به تمحید خدا درج دهن وا می کرد
یاور دین احد بود معین احمد
هر کجا روی به بازوی توانا می کرد
روز را روز عزا در بر چشم کافر
تیره و تار به مثل شب یلدا می کرد
ذوالفقار دو دمش از رک شریان عدو
دشت را سر به سر از موج چو دریا می کرد
بدرش دیده امید مه گردون داشت
زرخش کسب ضیاء بیضه بیضا می کرد
بهر ایتام و ارامل شب و روز و مه و سال
وقف آسایششان رنج سر و پا می کرد
کاش در یاری فرزند غریبش ز نجف
یک زمانی به صف کرببلا جا می کرد
اندر آن دم که سرسینه دلبند رسول
شمر بی واهمه می آمد و ماوی می کرد
یا علی ساقی کوثر توو از شمر حسین
قطره آبی بلب تشنه تمنا می کرد
بی کسی بین که بنزد پسر سعد پلید
التماس شه دین دختر زهرا می کرد
شمر حنجر به گلوی شه لب تشن نهاد
زینب غمزده با گریه تماشا می کرد
هر یتمی شرر شعله اش اندر دامن
روی از خیمه سراسیمه به صحرا می کرد
چادر آن یک ز سر زینب بی کس می برد
و آن دگر رو به حرم از پی یغما می کرد
کرد خولی چو سر خسرو دین زیب تنور
کاش از دود دل فاطمه پروا می کرد
برد سیلاب فنا خرمن صبر (صامت)
اندر آن روز که این مرثیه انشا می کرد