شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
شمارهٔ ۱ - برج سلطنت
سلمان ساوجی
سلمان ساوجی( ترجیعات )
136

شمارهٔ ۱ - برج سلطنت

حاجیان روی صفا در کعبه جان کرده اند
عاشقان عزم طواف کوی جانان کرده اند
نفس کافر کیش را در راه او روحی فداه
هر نفس چون کیش اسماعیل قربان کرده اند
می دمد بوی وفا زین صبح خیزان چون صبا
کز هوا جان داده و سعی فراوان کرده اند
رهروان او ز زاد و آب فارغ زاده اند
تکیه بر خون دل و بر آب مژگان کرده اند
طالبان روضه اش طوبی لهم در بادیه
اولین منزل سرابستان رضوان کرده اند
از بهار چین به سنبل پرچین او
آهوان مشک را ره در بیابان کرده اند
بر جمال کعبه رخسار او خال سیاه
دیده اند و دیده ها را زمزم افشان کرده اند
بر در آن کعبه دل، بسته جانها حلقه وار
ذکر خیر داور دارای دوران کرده اند
ماه ملک آرای برج سلطنت سلطان اویس
در دریا فیض درج سلطنت سلطان اویس
باغ رخسار تو را امروز آبی دیگرست
در کمند طره ات پیچی و تابی دیگرست
سایه بان بر مه چرا بندی به دفع آفتاب
زآنکه زیر سایه بانت آفتابی دیگرست
عقد زلفت را نمی شاید به انگشتان گرفت
زآنکه عقد زلف شست را حسابی دیگرست
دیده ام یک شب خیال نقش رویت را بخواب
دیده زان شب باز در سودای خوابی دیگرست
زلف مشکین تو را تا باد بر هم می زند
جان مسکین هر نفس در اضطرابی دیگرست
سینه من نیست تنها منزل سودای عشق
گنج عشقت را به هر کنجی حسابی دیگرست
رشته جان من و شمع سر زلف یکی است
گرچه هر یک را ز رخسار تو تابی دیگرست
هندوی مالک رقاب طره را گو کین ستم
بس که در دور فلک مالک رقابی دیگرست
ماه ملک آرای برج سلطنت سلطان اویس
در دریا فیض درج سلطنت سلطان اویس
چشم او هر لحظه مستان را به هم بر می زند
شور عشقش عاشقان را حلقه بر در می زند
پشت من در عشق رویش راست چون چنگ است خم
هر زمان زان روی بر من راه دیگر می زند
چون نورزم مهر در رخش کانوار مهر
ز آسمان می بارد و از خاک سر بر می زند
لعل او هر لحظه سنگی می زند بر ساغرم
چون توان کردن که او پیوسته ساغر می زند
ساخت در چشمم خیالش جایگه وین طرفه تر
کز خیالش جمله عالم خیمه برتر می زند
چشم و رویم می دهند از حلقه گوشش خبر
آن یکی در می چکاند وین یکی زر می زند
چند خواهم دم به دم دادن آنکس را که دم
در هوای پادشاه بنده پرور می زند
ماه ملک آرای برج سلطنت سلطان اویس
در دریا فیض درج سلطنت سلطان اویس
آنکه ذات آفرینش با وجودش زیور است
بر وجودش آفرین کز آفرینش برتر است
رای عالمگیر او را صبح صادق سنجق است
بزم ملک آرای او را بحر زاخر ساغر است
پادشاه تاج بخش با ذل صاحبدل است
شهر یار کامگار عادل دین پرور است
کیست گردون تا به نان خور کند بازار گرم
بر بساط او چو گردون صد هزارش نانخور است
هر طرف کانجا غبار نعل شبدیزش رسید
خاک آن اطراف تا صد میل کحل اغبر است
از پی زیب بزرگی بر سپهر این بیت من
نقش پیشانی ماه و آفتاب انوارست
ماه ملک آرای برج سلطنت سلطان اویس
در دریا فیض درج سلطنت سلطان اویس
دست فیاض تو خاطره ها ز بند آزاد کرد
عدل معمارت درونهای خراب آباد کرد
هر که می خواهد که در عهد تو آزادی کند
اولش چون تیغ باید روی چون فولاد کرد
باد ازان دست چنار انداخت کاندر عهد تو
مرغ از دست چناری در چمن فریاد کرد
آنچه کرد اسکندر اندر سد باب مملکت
بابت آن ثانی جم درباره بغداد کرد
سوسن آزادی خلقت کرد با سرو سهی
لطف طبعت را خوش آمد هر دو را آزاد کرد
لطفت اندر باب ارباب هنر ز انصاف و داد
هرچه می بایست کرد انصاف باید داد کرد
زمره کروبیان بر سدره در اوقات ذکر
بس که خواهد این حدیث از قول سلمان یاد کرد
ماه ملک آرای برج سلطنت سلطان اویس
در دریا فیض درج سلطنت سلطان اویس
پادشاها روز عیدت فرخ و فرخنده باد
چون لب ساغر مدامت کام جان پرخنده باد
در جهالن تا سایه خورشید را باشد نشان
سایه خورشید چترت بر جهان پاینده باد
شهسوار همتت بر خنگ چوگانی به حکم
آسمان را در خم چوگان چو گوی افکنده باد
چرخ کو یک چشم دارد جز به چشم مهر اگر
بنگرد سوی تو آن یک چشم نیزش کنده باد
سوسن آزاد تا رطب اللسان باشد به باغ
سوسن آزاد باغ مدحت اول بنده باد
تا نظام سال و ماه و هفته و روز و شب است
سال و ماه و هفته و روز و شبت فرخنده باد