59
غزل شمارهٔ ۷۹
بی وفا می خواندم، آن بی وفا، پیداست کیست
من به مهرش می دهم جان، بی وفا پیداست کیست
باز بی مهر و وفا، می خواندم اما به گل
مهر نتوان کرد پنهان، بی وفا پیداست کیست
بی وفا آن است کو بر گردد از پیمان و عهد
ما بر آن عهدیم و پیمان، بی وفا پیداست کیست
جان فدای او شد و او داد جانم را به باد
در میان جان و جانان، بی وفا پیداست کیست
صبح با گل گفت کای گل نیستت بوی وفا
گل جوابش داد خندان، بی وفا پیداست کیست
یار گیرم بی وفا می گیردم، چون صبحدم
بر تو چون خورشید تابان، بی وفا پیداست کیست
او عتابی می کند، اما وفا، می گویدم
رو تو خوش می باش، سلمان، بی وفا پیداست کیست