57
غزل شمارهٔ ۲۹۵
در رکابت می دوم تا گوی چوگانت شوم
از برایت می کشم خود را که قربانت شوم
بر سر راهت چو خاک افتاده ام یکره بران
بر سر ما تا غبار نعل یکرانت شوم
آخر ای ماه جهان تابم چه کم گردد ز تو
گر شبی پروانه شمع شبستانت شوم
گر کنی قصد سر من نیستم بر سر سخن
گردن طاعت نهم محکوم فرمانت شوم
ای سهی سرو خرامان سایه ای بر من فکن
تا فدای سایه سرو خرامانت شوم
در سرم سودای زلف توست و می دانم که من
عاقبت هم در سر زلف پریشانت شوم
در مسلمانی روا باشد که خود یکبارگی
من خراب چشم مست نامسلمانت شوم
گفتمش تو جان من شو گفت سلمان رو بگو
ترک جان وانگه بیا تا جان و جانانت شوم