52
غزل شمارهٔ ۱۳۳
چشمت به خواب چشم مرا خواب می برد
زلفت به تاب جان مرا تاب می برد
من غرقه خجالت اشکم که پیش خلق
چندان همی بود که مرا آب می برد
سودای ابروی تو مغان راز مصطبه
چون غمزه تو مست به محراب می برد
امشب به دوش مجلسیان را یکان یکان
بردند مست و ترک مرا خواب می برد
بنمای رخ که درشب تاریک طره ات
دل گم شده ست و راه به مهتاب می برد
دل زد در وصال تو دانم که ضایع است
رنجی که آن ضعیف درین باب می برد
سلمان کجا و قصه زلف تو از کجا؟
بیچاره روزگار با طناب می برد