بیاد و در قدح افکن شراب گلناری

به یک پیاله مل گشت روی گل ناری

کی آوری می اگر در زمان گل ناری

که داده است بر ابر و این همه گهرباری؟

نهاده اند و در او می کنند زر کاری

بر آب دایره ها می کشند پرگاری

ندانمش زه چه پیدا شد این شکم خواری

بسا که نرگس مسکین کشیده بیداری

که لاله نیز چرا می کند کله داری؟

شنو کلام قماری و منطق ساری

که هست در دل سار علتی ساری

چرا به قهقه خندید کبک کهساری؟

که پیر به ز برای سپاه سالاری

نمی کند نظرش بر خود است پنداری

گشاده باد صبا کلبه های عطاری

نهاد خال رخ گلرخان فرخاری

که از محبت گل شد برو هوا تاری

عروس پرده نشین است و چنگ بازاری

بسی است ره زبان آوری به دلداری

ببایدش ز من آموخت نغز گفتاری

زبان قمری اگر لاله را شود قاری

به سایه علمش آفتاب ز نهاری

که ابر را ز درش را تبی است ادراری

برای تاج کند مشتری خریداری

که کرد هفت سپهری چهار دیواری

ز چاه چشمه خورشید را کند جاری

که کار توست جهانگیری و جهانداری

ضمیر او ز سواد شب خط تاری

به خواب نیز نبیند خیال هشیاری

اگر چه می کندش دعوی هواداری

نصیب اوست سیه رویی و نگونساری

چرا بدوش کشد بار سر به سرباری

به هر دیار ترازوی عقل طیاری

به گرد بالش او گر تو سر فرود آری

نسیم صبح که جان می دهد ز بیماری

بسی که مشک ختن را دهد جگر خواری

قبای اطلس گردون کند کله داری

پناه برده به کوه است و گشته متواری

که آن کمر نکند بر میانش زناری

جز از درخت نبیند کسی گران باری

ز گرد خنک تو پوشد سپهر ز نگاری

مگر درم که ز دست تو می کشد خواری

به لطف خویشتنش گرچه خصم دیناری

تو آن شهی که درم را به هیچ نشماری

روا نداشته هرگز که موری آزاری

رود به باد چو کاه از چه از سبکساری

همی برد سخنم را چو مشک تاتاری

ولی چو سود که طالع نمی دهد یاری

دو بیت کرده خرد بر زبان من جاری

اگر مسوده شعر من بیفشاری

بلی کشند غریبان هر آینه خواری

که روز می کشندش پودی و شبش تاری

لیال آن همه قدر شهور آزاری