زامروز تا به حشر بر ابنای روزگار

کامروز نور باصره آفرینش است

دارای عهد شاه اویس آنکه می کند

هر دم به آستین کرم پاک می کند

دیبای صبح را دل او بافته است پود

در جنب رفعتش نبود چرخ سر افراز

رایش چو بر مدارج همت نهد قدم

ای زمره ملوک مطیعت به اتفاق

هم عقل را کمال زذات تو مستفاد

شاخی است رایت تو که نصرت دهد ثمر

پیش افق ز تیغ تو سدی اگر کشد

ز اعجاز عدل توست که ابنای عصر را

رفت آنچنان خیال می از سر که بعد ازین

شاها در این دو هفته که خورشید ملک را

دور از جناب شاه بر اعیان مملکت

نی نبض باد داشت در آن روز جنبشی

چون شمع مومنان همه شب زنده داشتند

شکر خدا که عاقبت کار جمله را

قاروره سپهر زتاب درون خلق

دیدم بنفشه وار سپهر خمیده قد

از بهر جان درازی تو ساکنان خاک

صد بار کردم عزم زمین عیسی از فلک

زیرا که از دمش فلک از روی پند گفت

لطف خداست جوهر ذات مبارکش

کاری اگر همی کنی اندر جوار خویش

بر پای بود تخت به پیش چو بندگان

تا کی تو پای بر سرو و بر دست او نهی

منت خدای را که نشستی به فال سعد

آوازه سلامت ذاتت بگوش ملک

گر زانکه آسمان ز پی عرض حال خویش

آن روزه تیره باد که در ملک سلطنت

و آن روز خود مبارک که دوران چرخ را

تو جان روزگاری و جانها به جان تو

تو شمع دلفروز شبستان عالمی

پیوسته تا بود سبب صحت بدن

ذات مبارکت ز همه رنج و آفتی