106
غزل ۴۲
بر سر آنم که پای صبر در دامن کشم
نفس را چون مار خط نهی پیرامن کشم
بس که بودم چون گل و نرگس دو روی و شوخ چشم
باز یکچندی زبان در کام چون سوسن کشم
بس که دنیا را کمر بستم چو مور دانه کش
مدتی چون موریانه روی در آهن کشم
روح پاکم چند باشم منزوی در کنج خاک
حور عینم تا کی آخر بار اهریمن کشم
لاله در غنچه ست تا کی خار در پهلو نهم
دوست در خانه ست تا کی رطل بر دشمن کشم
وه که گر با دوست دریابم زمان ماجرا
خرده ای دیگر حریفان را غرامت من کشم
سعدی گردن کشم پیش سخن دانان ولیک
جاودان این سر نخواهد ماند تا گردن کشم