شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل ۵۷۷
سعدی
سعدی( غزلیات )
129

غزل ۵۷۷

امیدوارم اگر صد رهم بیندازی
که بار دیگرم از روی لطف بنوازی
چو روزگار نسازد ستیزه نتوان برد
ضرورت است که با روزگار در سازی
جفای عشق تو بر عقل من همان مثل است
که سرگزیت به کافر همی دهد غازی
دریغ بازوی تقوا که دست رنگینت
به عقل من به سرانگشت می کند بازی
بسی مطالعه کردیم نقش عالم را
ز هر که در نظر آید به حسن ممتازی
هزار چون من اگر محنت و بلا بیند
تو را از آن چه که در نعمتی و در نازی
حدیث عشق تو پیدا نکردمی بر خلق
گر آب دیده نکردی به گریه غمازی
زهی سوار که صد دل به غمزه ای ببری
هزار صید به یک تاختن بیندازی
تو را چو سعدی اگر بنده ای بود چه شود
که در رکاب تو باشد غلام شیرازی
گرش به قهر برانی به لطف بازآید
که زر همان بود ار چند بار بگدازی
چو آب می رود این پارسی به قوت طبع
نه مرکبیست که از وی سبق برد تازی