شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل ۴۲۷
سعدی
سعدی( غزلیات )
85

غزل ۴۲۷

من از اینجا به ملامت نروم
که من اینجا به امیدی گروم
گر به عقلم سخنی می گویند
بیم آن است که دیوانه شوم
گوش دل رفته به آواز سماع
نتوانم که نصیحت شنوم
همه گو باد ببر خرمن عمر
دو جهان بی تو نیرزد دو جوم
دوستان عیب و ملامت مکنید
کانچه خود کاشته باشم دروم
من بیچاره گردن به کمند
چه کنم گر به رکابش نروم
سعدیا گفت به خوابم بینی
بی وفا یارم اگر می غنوم