نرفت تا تو برفتی خیالت از نظرم

نه بخت و دولت آنم که با تو بنشینم

من از تو روی نخواهم به دیگری آورد

بلای عشق تو بر من چنان اثر کرده ست

قیامتم که به دیوان حشر پیش آرند

به جان دوست که چون دوست در برم باشد

نشان پیکر خوبت نمی توانم داد

تو نیز اگر نشناسی مرا عجب نبود

به جان و سر که نگردانم از وصال تو روی

مرا مگوی که سعدی چرا پریشانی