جوانی هنرمند فرزانه بود

نکونام و صاحبدل و حق پرست

قوی در بلاغات و در نحو چست

یکی را بگفتم ز صاحبدلان

برآمد ز سودای من سرخ روی

تو در وی همان عیب دیدی که هست

یقین بشنو از من که روز یقین

یکی را که فضل است و فرهنگ و رای

به یک خرده مپسند بر وی جفا

بود خار و گل با هم ای هوشمند

که را زشت خویی بود در سرشت

صفایی به دست آور ای خیره روی

طریقی طلب کز عقوبت رهی

منه عیب خلق ای خردمند پیش

چرا دامن آلوده را حد زنم

نشاید که بر کس درشتی کنی

چو بد ناپسند آیدت خود مکن

من ار حق شناسم وگر خود نمای

چو ظاهر به عفت بیاراستم

اگر سیرتم خوب و گر منکر است

تو خاموش اگر من بهم یا بدم

کسی را به کردار بد کن عذاب

نکو کاری از مردم نیک رای

تو نیز ای عجب هر که را یک هنر

نه یک عیب او را بر انگشت پیچ

چو دشمن که در شعر سعدی، نگاه

ندارد به صد نکتهٔ نغز گوش

جز این علتش نیست کان بد پسند

نه مر خلق را صنع باری سرشت؟

نه هر چشم و ابرو که بینی نکوست