دوای مسکینان

حریم بی حریمان را حریمی

حلیم بی حلیمان را حلیمی

سحر همچون خزان با باد بر ساز

که مسکینان را دوایی و حکیمی"

سیاوش دریابار

از زبان یک مورچه پر کار

یا یک انسان آغاز کرده روز عزیز

لحظه به لحظه می‌شمرم برگ خزان یار را

تو به گمانت می شمری درد و غمم هزار را

من به عشق تو بیدار می شوم شب به صبح

تا که  شب تیر بگذرد امید به صبح بهار را

یاد تو میکنم به صبح تو به تنم دهی نفس

صبح گه  چه روشن است شبنم گل عذار را

تا شوم به روی تو تا که ببوسمت دمی

این روزها به اندازه کافی

از دور نگاهت کنم تا دم صبح

گاهی بهار از یاد میروند

گاهی برای بودن تلاش میکنیم

از شوق بودنمان فریاد می‌زنیم

چونان که خنده از دل براوریم