کلاسیک

ای در خون تپیده لاله بیادت سرخ

جان داده در صحرا جانها بیادت سرخ

در خاک جلوس تو قدسی ترین عرش است

هفت آسمان ستاره هر شب بیادت سرخ

خشکیدند لبهای تو از موج قدقامت صلات

زیباترین لبها باران بیادت سرخ

گویا صبا امشب، شعری سروده ام

ای بهترین طبعم، شعرها بیادت سرخ

رحیم رحیمی ریگی صبا

چهل سال هست که هر روز شهید می شوی

زیباتر از روز دگر صبحدم پدید می شوی

انگشت تو اشاره ایست به افقهای بیکران

آنجا تا که کرانه کرانه آدمست پیک نوید می شوی

بر کودکان شهر که در وحشت شبند

چون رستم خیالشان تنهاترین امید می شوی

در دکانی بر قاب عکست نوشته بود