برج میلاد

قالی چهره ی تو قالی کرمانی شد

جنگل زلف تو چون جنگل گیلانی شد

ابر بارید و شدم گریه ای از فصل بهار

بارش گریه ی تو بارش گرگانی شد

زعفران لب تو برده قرار و هوشم

باعث رشک همان باغ خراسانی شد

قمصر لعل لبت کرده گلاب اشکم را

قمصر و فین دلت چون گل کاشانی شد

رضا روزگر

کاشی فیروزه

در چشم تو، بازی هر تقدیر چرخید

عاشق پر از غم شد، ببین دلگیر چرخید

وقتی سکانست داش آکل، پر غصه باشد

مرجان، کنار صخره بی تصویر چرخید

ببر نشسته در نقوش این پتوها

عاشق شد و در گوشه ای، چون شیر چرخید

عطار نیشابوری ام، سیمرغ هستم

صنعان دل ترسا شد و چون پیر چرخید

شمشیر نادر

وقتی لبت یک مزه ای همچون شکر دارد

دل می‌برد یکباره و قصد ظفر دارد

بی‌شک پلنگ منزوی تنهای تنها شد

در سینه اش عشق همان ماه و قمر دارد

با من چرا گفتی وصال خوب و شیرینت

در انتهایش اندکی خوف و خطر دارد

وقتی که دست باغبان با آن همه بخشش

جای نهال عاشقی امشب تبر دارد

از تبار بوستان

بخدا اگر بخواهم، دو سه بوسه مثل قندت

نده ای رفیق ناصح، به دو گوش من تو پندت

که شدم اسیر زلفت، که شدم درون بندت

(دل هر که صید کردی، نکشد سر از کمندت

نه دگر امید دارد، که رها شود ز بندت)

تو ببین که خانه ی من، ز رخ تو گشته روشن

تو شبیه باغ هستی، تو شبیه ناز گلشن

چو نخم به دست عشقت، تو نگو بسان سوزن

لشکر زلف

درون لشکر زلفت، چنین سپاهی نیست

به سینه ام مه زیبا، که سوز آهی نیست

نگو که رفتی و رفتن، دگر گناهی نیست

(جز آستان توأم در جهان پناهی نیست

سر مرا به جز این در حواله گاهی نیست)

تو رود باش و نگه کن، که من فقط آبم

شبیه عشق تو هستم، شبیه مردابم

نگو که ای مه زیبا، بسان تالابم

ندیدی تو هنوز

زندگی خوب من، جان را ندیدی تو هنوز

راه های خوب و آسان را، ندیدی تو هنوز

کافه و نسکافه و طعم جدایی از لبت

قهوه و چائی و فنجان را، ندیدی تو هنوز

گله و گرگ و نگاه میش عاشق را چرا

آن سگ محبوب چوپان را، ندیدی تو هنوز؟!

نسترن ها و اقاقی های ناز باغ را

عشوه های ناز گلدان را، ندیدی تو هنوز

حرف از عید

حرف از بهار و از خود امید می‌زد

سیلی ولی بر صورت خورشید می‌زد

با اینکه عاشق بود و اهل عشقبازی

چشم رقیبم را یقیناً دید می‌زد

بر قفل سینه ناگهان با عشوه هایش

گاهی میان دلبران کلید می‌زد

حرف جدایی ناامیدی ناسپاسی

امشب چرا محبوب من شدید می‌زد

ذوالفنون تار من

در جام می، تو مستی انگور بودی

مانند آواز بنان، ماهور بودی

تو در میان عارفان شهر بغداد

با دارها مأنوس و هم منصور بودی

سیمرغ عطاری، به شهر هفتم دل

شاعر به شهر خوب نیشابور بودی

معشوقه ای زیبا و شورانگیز و جذاب

تو در فرنگ چشم من، بس بور بودی

بین تمام دختران

بین تمام دختران، الحق که سر بودی

اما تو از عشقم یقیناً، بی‌خبر بودی

مانند مرجان های دریایی، عزیز من

از دوری داش آکلت، امشب پکر بودی

تو از نگاه عاشق و مجنون و سرمستم

ای عشق زیبایم، یقیناً باخبر بودی

من سرو بودم، تو چرا در جنگل غصه

ای شاه مهرویان، رفیق یک تبر بودی

ابن سلام آمد

پر وحشتم در خواب های ناز خرگوشی

لطفاً مرا بیدار کن بیدار از این کابوس

من را ببر تا خوان هفتم یار زیبایم

با رستم و با رخش و با چشمان کیکاووس

سیگار پشت پنجره دود غلیظی داشت

واکن دمی رعنا تو درهای اتاقم را

شعری بخوان از انوری یا شعری از سعدی

با بوستان روی تو من عطر باغم را

شعر فروغ

اظهار کن امشب تمام آن نبوغت را

وقتی نمی خواهم بفهمم، آن دروغت را

بالای قصه ماست شد، ای قصه گوی عشق

پایین قصه می چشم، آن طعم دوغت را

تو مثل شعر بهمنی، من منزوی، تنها

وقتی نمی خوانی برایم، تو فروغت را

با تو تمام رابطه، بن بست بن بست است

بس کن عزیز نازنین، عشق شلوغت را

دیدار مرد با مرگ و چای دادن به او

مرد تنها مرگ را دید و بگفت

تو کجا اینجا کجا راز نهفت

مرگ با او گفت وقت رفتن است

وقت از زیبایی از من گفتن است

گفت باشد لیک یک دم صبر کن

پر غمم اما تو بی‌غم صبر کن

صبر کن تا چای تازه دم کنم

جان نازت را ببین بی‌غم کنم

rezarozghar

شعرها (15)

محتواها (0)