شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
النوبة الاولى
رشیدالدین میبدی
رشیدالدین میبدی( ۱۰۷- سورة الدین (الماعون)- مکیة )
69

النوبة الاولى

قوله تعالى: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.
أَ رَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ (۱) دیدى آن مرد که بروز پاداش و شمار دروغ زن میگیرد؟
فَذلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ (۲) او آنست که یتیم را بانگ بر مى‏زند و میراند.
یَدُعُّ الْیَتِیمَ یتیم را مى‏گذارد و درو نگاه نمى‏کند.
وَ لا یَحُضُّ عَلى‏ طَعامِ الْمِسْکِینِ (۳) و بر طعام دادن درویش نمى‏انگیزاند.
فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ (۴) الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ (۵) ویل و نفرین بر آن نماز گران‏
که از نماز خویش باز مانده‏اند و آن را گذاشته.
الَّذِینَ هُمْ یُراؤُنَ (۶) ایشان که نماز مى‏نمایند و نگرستن مردمان را نماز مى‏کنند.
وَ یَمْنَعُونَ الْماعُونَ (۷) و کس را بکار نیایند و زکاة مال باز مى‏گیرند.