دایم بیاد قامت آن سرو کشمری

اللّه که قامت الف آسای آن نگار

بهرام و تیر و کیوان در رتبه کیستند

جامی بده که خاطر توحید زای من

طوطی فکرتم ز دراری طرازها

بگشاید از نشاط، سر نافه ی مراد

سر بر زند ز گلشن تحقیق من گلی

منگر به خاکساری و بی دست و پائیم

عشقم ز سدره، صد ره بالا کشید و ماند

خفض الجناح، روح الامین گر کند رواست

بی رهبری عشق، بسر چشمه ی مراد

هم آسمان نتیجه ی عشق ست و هم زمین

اللّه، که عمر بیش بهاتر ز ممکنات

گامی براه عشق نگشتیم رهسپار

باللّه که ننگری بجهان از سر نشاط

ور دانی آنکه عزت و ذلت کدام راست

طاووس باغ جنتی ای از خبر تهی

در سنگلاخ صفحه ی بومان، چه می چری

عرشی هژبر، باره ی گرگان چه می روی؟

بانگ هم آشنایان از هر طرف بلند

موسی ز آدمیت، محو لقای حق

چوگانی از ارادت اگر نبودت بدست

بی صدق و بی خلوص، بدرگاه مصطفی

عارف کسی بود که کند گاه اتفاق

همسنگی ار نماید محنت بکوه قاف

صد ره ز موج خیز حوادث بچابکی

سر گر نهد بخشت ز روی بلا کشی

بهتر ز قاقمش کند آن خشت، بالشی

در سر هوای حق و بجان شور احمدی

دارای دین که از پی بوسیدن درش

قدرش به ملک امکان، بس نامناسب ست

پیشی گرفته ذات شریفش به ممکنات

هرگز نداشت صیقل شمشیرش ار نبود

تا شخص مصطفی را شهری بود ز علم

من کرده ام طلا، بولایش، مس وجود

مدحش نوشته می نشود تا بحشر اگر

ای صادر نخست که در رتبه خلق را

امروز پرده از رخ مدحت بر افکنم

اللّه اکبر از تو که هر کس ترا شناخت

مقصود حق بخلق شناساندن تو بود

کشتی نوح، غرقه بدی گر نکردیش

یوسف بدامن کرمت دست زد دمی

از پرتو اشارت برد و سلام تو

آنجا که مهر تست به مستوجب عذاب

بس در قرار چار محالم گرفت دل

هرکس که این قصیده ی شیوا شنید، گفت: