45
غزل شمارهٔ ۴۱۱
اگر نوبهاری ببینیم باز
که بر سبزه زاری نشینیم باز
به شادی بسی می بنوشیم خوش
به مستی بسی گل بچینیم باز
سر از پوست چون گل برون آوریم
که چون غنچه در پوستینیم باز
زمستان هجران به پایان بریم
بهار وصالی ببینیم باز
چو دیوانگان رخ به عشق آوریم
پری چهره ای بر گزینیم باز
بگو محتسب را که: بر نام ما
قلم کش، که بی عقل و دینیم باز
نبودست ما را ز عشقی گزیر
برین بوده ایم و برینیم باز
که آن بی قرین را خبر می برد؟
که با درد عشقت قرینیم باز
بسی آفرین بر من و اوحدی
که نیکو حدیث آفرینیم باز