33
غزل شمارهٔ ۲۵۷
یار ز پیمان ما گر چه سری می کشد
بار غمش را دلم بی جگری می کشد
آن بر و آن دوش را هم به کنار آورم
گر چه به ناز از برم دوش و بری می کشد
گر چه دلیلیم نیست در شب تاریک هجر
می روم این راه، کو هم به دری می کشد
سینه سپر کرده خلق تیر غمش را و او
دم بدم آن تیر هم بر سپری می کشد
گرچه نداریم هیچ دل به سر کوی او
از لب و از چشم مات خشک و تری می کشد
تن چو خیالی شدست، زانکه به روزی چنین
دل به خیال رخش دردسری می کشد
بر دلم اندیشهاست ساکن و سنگین چو کوه
کو به میانی چو موی چون کمری می کشد
از خبر وصل او تا دل ما خوش کند
باد ز هر گوشه ای هم خبری می کشد
جز غمش، ای اوحدی، بر دل و برجان منه
محنت گیتی بهل، تا دگری می کشد