60
غزل شمارهٔ ۱۷
پیش آر، ساقی، آن می چون زنگ را
تا ما براندازیم نام و ننگ را
امشب زرنگ می برافروز آتشی
تا رنگ پوش ما بسوزد رنگ را
بی روی او چون عود می سوزد تنم
مطرب، تو نیز آخر بساز آن چنگ را
با فقیه از عقل می گوید سخن
عقلی نبودست این فقیه دنگ را
بی او نباشد دور اگر گریان شوم
دوری بگریاند کلوخ و سنگ را
ای همرهان، پیش دهان تنگ او
یاد آورید این عاشق دلتنگ را
وی ساربان، طاقت نداری پای ما
سرباز کش یک لحظه پیش آهنگ را
ناچار باشد هر فراقی را اثر
وانگه فراق یار شوخ شنگ را
ای آنکه کردی رخ به جنگ اوحدی
او صلح می جوید، رها کن جنگ را